In klinische studies wordt vaak verondersteld dat patiënten die deelnemen aan de controlearm – de groep die de standaardbehandeling krijgt – dezelfde zorg krijgen die ze buiten de studie zouden ontvangen. Maar wat als dat niet altijd het geval is? Een recente studie, gepubliceerd in JAMA Oncology, stelt vragen over de kwaliteit van de behandelingen in de controlearmen van sommige kankeronderzoeken.
De auteurs van de studie analyseerden klinische onderzoeken die leidden tot de goedkeuring van 95 nieuwe kankermedicijnen door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) tussen 2013 en 2018. Het schokkende resultaat? In 17% van deze onderzoeken bleek dat de patiënten in de controlearm niet de best mogelijke behandeling ontvingen die op dat moment beschikbaar was. Dit roept de vraag op: worden patiënten in klinische studies wel eerlijk behandeld?
Suboptimale zorg in de controlearm
In sommige gevallen kregen patiënten in de controlearm behandelingen die inmiddels waren achterhaald of die in de praktijk nauwelijks meer werden gebruikt. Dit zorgde ervoor dat het nieuwe middel in de experimentele arm veel beter leek dan het eigenlijk was. Neem bijvoorbeeld een studie waarin een nieuw geneesmiddel werd vergeleken met een al verouderd middel dat artsen in de praktijk nauwelijks nog voorschrijven. Hierdoor wordt de effectiviteit van het nieuwe middel overschat.
Dit kan niet alleen leiden tot verkeerde conclusies over de werkelijke voordelen van een nieuw medicijn, maar heeft ook ethische implicaties. Patiënten in deze studies lopen immers het risico op suboptimale zorg, terwijl ze deelnemen in de hoop op de beste behandeling.
Wat betekent dit voor patiënten en artsen?
Het probleem met een suboptimale controlearm is dat het moeilijker wordt om te bepalen of een nieuw medicijn daadwerkelijk beter is dan de bestaande behandelingen. Hierdoor blijven zowel artsen als patiënten met onzekerheid achter over de werkelijke voordelen van een nieuwe therapie. In sommige gevallen kan dit zelfs betekenen dat patiënten worden behandeld met middelen die misschien niet beter zijn dan de standaardzorg, maar wel duurder of schadelijker.
Wat moet er veranderen?
Om ervoor te zorgen dat nieuwe kankermedicijnen echt een stap vooruit zijn, moeten klinische onderzoeken eerlijk en transparant zijn. De keuze van de controlearm moet gebaseerd zijn op de best mogelijke zorg, zodat artsen en patiënten zeker weten dat ze een verbetering zien ten opzichte van wat al beschikbaar is. De vraag is dus: hoe kunnen we ervoor zorgen dat klinische onderzoeken daadwerkelijk beantwoorden aan de behoeften van patiënten?
Conclusie
De resultaten van deze studie laten zien dat er ruimte is voor verbetering in de manier waarop klinische onderzoeken worden opgezet, met name in de keuze van de controlearmen. Voor patiënten die aan deze onderzoeken deelnemen, is het van cruciaal belang dat ze dezelfde kwaliteit van zorg krijgen als buiten de studie. Alleen zo kunnen we vertrouwen op de uitkomsten en de voordelen van nieuwe behandelingen eerlijk evalueren.