Er zijn aanzienlijke verschillen in de kwaliteit wat betreft behandeling en uitkomsten van kanker tussen ziekenhuizen. In het bijzonder wordt genoemd dat ondanks het feit dat oncologie traditioneel vooroploopt in transparantie, het nog steeds niet voldoende is. Er wordt geschat dat 40.000 van de 125.000 mensen die jaarlijks kanker krijgen, nergens terecht kunnen om op te zoeken welk ziekenhuis voor hun aandoening de beste zorg levert.
Een concreet voorbeeld dat wordt genoemd is prostaatkankeroperaties, waarbij onderzoek heeft aangetoond dat ziekenhuizen die minder dan 100 van dergelijke operaties per jaar uitvoeren, slechtere resultaten hebben. Dit heeft geleid tot een verhoging van het minimum aantal operaties dat een ziekenhuis moet uitvoeren, maar er is geen vervolgonderzoek gedaan naar de verschillen in incontinentie na deze operaties. Een aanbeveling is dat operaties moeten worden geconcentreerd rond de beste chirurgen en dat hiervoor metingen nodig zijn om te weten wie deze chirurgen zijn.
Andere genoemde problemen die bijdragen aan het gebrek aan transparantie zijn de cultuur onder artsen, die langzaam verandert, en de prioriteiten van ziekenhuisbesturen, die vaak eerst sturen op een sluitende begroting in plaats van op de verhoging van de kwaliteit van zorg. Ook wordt gewezen op de tekortkomingen van elektronische patiëntendossiers, die niet zijn opgezet om gemakkelijk gegevens te delen, waardoor de meeste informatie in vrij in te vullen velden staat.
Tenslotte wordt opgemerkt dat de NFK een methode heeft ontwikkeld die kwaliteitsoverwegingen meeneemt en de expertise van een ziekenhuis per kankersoort beschrijft. Deze methode zou een onafhankelijke interpretatie kunnen bieden aan de ‘kale cijfers’, maar er is weerstand tegen deze aanpak van sommige ziekenhuizen. Het document bekritiseert het tempo van verandering en de weerstand tegen openbaarheid van data, wat resulteert in aanzienlijke verschillen in de zorgkwaliteit die patiënten ontvangen.