Stel je voor: Je bent behandeld voor borstkanker. De tumor is weg, je bent ‘schoon’. En dan komt er een nieuw advies: neem nóg twee tot drie jaar medicatie. Zware medicatie, die je haren laat uitvallen, je lever belast, je dagen vult met diarree en misselijkheid – terwijl je ogenschijnlijk gezond bent. Dit is de realiteit voor duizenden vrouwen wereldwijd die worden behandeld met zogeheten CDK4/6-remmers.
🧬 Wat zijn CDK4/6-remmers eigenlijk?
Deze middelen, zoals abemaciclib en ribociclib, remmen de celdeling bij hormoongevoelige borstkanker. Ze doen dit in combinatie met hormonale therapie. In de uitzaaiingsfase (metastatisch) zijn ze effectief: ze verlengen de overleving. Maar de industrie heeft ze nu ook doorgedrukt in een totaal andere setting: bij vrouwen zonder zichtbare ziekte, in de adjuvante fase. En dat is problematisch.
⚠️ Wat als het middel erger is dan de kwaal?
De monarchE– en NATALEE-trials leken in eerste instantie veelbelovend. Maar wie beter kijkt, ziet een zorgwekkend patroon:
- Meer dan 60% van de vrouwen moest hun behandeling onderbreken vanwege bijwerkingen.
- Een derde stopte definitief met ribociclib vanwege misselijkheid, leverproblemen of extreme vermoeidheid.
- Zelfs in de controlegroep overleden minder mensen zonder progressie dan in de behandelingsgroep.
- En dan zijn er de tientallen vrouwen die stierven tijdens de behandeling – aan de bijwerkingen, niet aan de kanker.
Voor vrouwen die géén voordeel hebben van de therapie – naar schatting 95 van de 100 – blijft alleen de toxische last over. Geen betere overleving, wél angst, bijwerkingen en astronomische kosten.
🧮 Statistiek met een bijsmaak
De onderzoekers van dit kritische artikel maken korte metten met de fraaie grafiekjes in de oorspronkelijke studies. Censoring, oftewel het voortijdig uitvallen van patiënten uit de analyse, maakt de uitkomsten onbetrouwbaar en misleidend. Duizenden patiënten zijn simpelweg “verdwenen” uit de datasets – vaak omdat ze de behandeling niet meer aankonden. En wie stopt met medicatie, keert vaak ook niet meer terug voor opvolging. Dit vertekent de overlevingscurves drastisch in het voordeel van de behandeling.
🧪 Snelle resistentie en geen echte winst
Bovendien blijkt uit moleculaire studies dat deze middelen de tumorcellen kunnen trainen om resistent te worden – sneller dan wanneer ze pas worden ingezet bij terugkeer van de ziekte. Kortom: door ze té vroeg te geven, wordt het wapen nutteloos wanneer je het écht nodig hebt.
🔚 De wrange conclusie
Duizenden vrouwen worden nu jarenlang blootgesteld aan zware therapieën, met minimale of geen bewezen meerwaarde voor hun overleving. Ze slikken pillen van €300.000 tot €500.000, met de angst voor terugkeer als stok achter de deur – terwijl de wetenschap kraakt onder de zwakke methodologie van de trials waarop deze behandeling is gebaseerd.
Waar zijn we mee bezig?
Is dit nog zorg – of is het marketing verpakt als geneeskunde?