Oesophaguscarcinoom, of slokdarmkanker, is wereldwijd een van de meest voorkomende en dodelijke kankers. De behandeling van deze ziekte varieert sterk, afhankelijk van de locatie, het stadium van de kanker, en het betrokken subtype. De behandeling van oesophaguscarcinoom is in de afgelopen jaren aanzienlijk geëvolueerd, met nieuwe inzichten in de diagnostiek en behandeling, vooral voor gevallen die gecompliceerd zijn door metastasen naar de supraclaviculaire lymfeklieren.
Diagnostische uitdagingen
Een van de grootste uitdagingen bij oesophaguscarcinoom is de variërende verspreiding naar lymfeklieren, vooral naar de supraclaviculaire lymfeklieren (SLN). Deze metastasen komen voor bij ongeveer 14,5-25% van de patiënten. Verschillende stadiëringssystemen, zoals het 8e editie systeem van de American Joint Committee on Cancer (AJCC) en het 12e editie systeem van de Japan Esophageal Society (JES), behandelen SLN metastasen anders. In het westen worden deze metastasen vaak als distant metastasis (M1) geclassificeerd, terwijl in Azië SLN metastasen soms als regionale metastasen worden beschouwd, wat een radicalere behandelaanpak rechtvaardigt.
Behandelingsopties
De huidige behandeling van oesophaguscarcinoom varieert per subtype en regio. Patiënten met plaveiselcelcarcinoom (SCC) in Aziatische landen hebben vaak baat bij uitgebreide chirurgie, chemotherapie en radiotherapie, terwijl patiënten in Westerse landen, waar adenocarcinoom (AC) dominant is, vaker een systeemtherapie ondergaan. De beste resultaten worden vaak behaald met een multidisciplinaire benadering die chirurgie en chemoradiotherapie combineert.
Voor patiënten met SLN metastasen kan chemoradiotherapie vaak effectiever zijn dan enkel chemotherapie. Recente studies hebben aangetoond dat multimodale therapieën, waarbij chirurgie, chemotherapie en radiotherapie worden gecombineerd, betere overlevingskansen bieden dan enkel chemotherapie. Echter, deze behandelingen zijn intensief en vereisen zorgvuldige selectie van patiënten.
Innovaties in de chirurgie en chemoradiotherapie
De afgelopen jaren is er vooruitgang geboekt in minimaal invasieve operaties zoals robot-geassisteerde minimaal invasieve oesofagectomie (RAMIE), die effectiever blijken te zijn in vergelijking met traditionele open chirurgie. Daarnaast blijft de drie-veld-lymfeklierdissectie (3FD), die zich richt op lymfeklieren in de nek, borst en buik, de gouden standaard voor patiënten met SLN metastasen.
Immunotherapie en toekomstige vooruitzichten
Immunotherapie, waaronder checkpoint-remmers, begint ook een belangrijke rol te spelen bij de behandeling van oesophaguscarcinoom. In combinatie met chemotherapie kan immunotherapie de uitkomst verbeteren, vooral bij patiënten met hoge PD-L1 expressie. Toekomstige klinische onderzoeken zullen waarschijnlijk leiden tot meer gepersonaliseerde behandelingsstrategieën, met een combinatie van immunotherapie en andere modaliteiten om de overlevingskansen verder te verbeteren.
Conclusie
De behandeling van oesophaguscarcinoom, vooral in gevallen van SLN metastasen, blijft uitdagend. Een multidisciplinaire benadering, waarbij chirurgie, chemotherapie, en radiotherapie worden gecombineerd, lijkt de beste resultaten op te leveren. De opkomst van immunotherapie biedt nieuwe hoop, maar er is meer onderzoek nodig om de meest effectieve behandelcombinaties te vinden.
In de komende jaren zal het resultaat van internationale studies, zoals de Tiger-studie, hopelijk meer licht werpen op de optimale stadiëring en behandeling van oesophaguscarcinoom, met als doel de overlevingskansen van patiënten wereldwijd te verbeteren.