De oplopende cijfers van vallende ouderen kunnen we niet zomaar onder de deurmat vegen, tenzij we willen dat onze grootouders daar ook over struikelen. Het lijkt haast een nationale sport: ‘senior slalom’, waarbij het doel is om zoveel mogelijk obstakels te ontwijken zonder te vallen. Maar wat als we deze sport serieus nemen? Moeten we er iets aan doen of accepteren dat vallen net zo bij het leven hoort als klagen over het weer?
Laten we helder zijn: de frequentie van vallen bij ouderen stijgt sneller dan mijn bloeddruk bij het horen van de nieuwste ’tiktokdansjes’. Jaarlijks maken vele senioren kennis met de vloer op een manier die we liever beperken tot een stevige knuffel. Waarom? Omdat vallen bij ouderen niet simpelweg resulteert in een ‘oeps-momentje’, maar kan leiden tot serieuze blessures, ziekenhuisbezoekjes en in het ergste geval de laatste val. En laten we wel wezen, de zorgkosten die daarmee gepaard gaan zijn genoeg om de staatskas te doen wankelen, en niet op de goede manier.
Dus, moeten we er iets aan doen? Absoluut, tenzij we willen dat onze toekomstige generaties bekendstaan als de meest klunzige in de menselijke geschiedenis. Maar hoe? Ten eerste: weg met het fatalisme dat vallen er gewoon ‘bij hoort’. Als we elke keer dat iemand zegt dat vallen bij het ouder worden hoort een euro kregen, konden we de zorgkosten makkelijk dekken. Laten we in plaats daarvan inzetten op valpreventie.
Denk aan het introduceren van de ‘rollator-dodgeball’ competitie, waarbij ouderen hun ontwijkende bewegingen kunnen oefenen. Of wat dacht je van ‘stoel-yoga’, waarbij senioren leren opstaan zonder het gebruik van hun handen, versterkt door de dreiging dat de stoel elk moment kan verdwijnen. En laten we vooral het nationale ‘vloerkleed-vouwen’ niet vergeten, om de strijd aan te gaan met die verraderlijke tapijtrandjes.
Op serieuzere noot: het is tijd voor een nationale bewustwordingscampagne. Niet alleen gericht op de ouderen zelf, maar op ons allemaal. Want laten we eerlijk zijn, de vloerbedekking recht leggen, zorgen voor goede verlichting, en medicatiecheck-ups zijn niet enkel taken voor de senioren onder ons. We hebben allemaal een oma, opa, of een oudtante Truus die we liever niet de ‘vloer laten inspecteren’.
Concluderend: vallen hoort misschien bij het leven, maar laten we er alles aan doen om het niet tot de nationale hobby van onze ouderen te maken. Laten we valpartijen niet zien als een onvermijdelijk onderdeel van ouder worden, maar als iets waar we daadwerkelijk invloed op kunnen uitoefenen. Met een beetje humor, creativiteit, en collectieve inspanning kunnen we misschien niet alleen de valpartijen verminderen, maar ook een stukje bijdragen aan het welzijn en de onafhankelijkheid van onze ouderen. Want zeg nou zelf, we willen toch allemaal wel die rollator-dodgeball competitie winnen, nietwaar?